19.09.2004 г., 19:03

На баща ми...

193 0 4
На баща ми... Тогава детето в мене умря.. И моят вик изпрати те в тъмнината. Сега, когато всичко опустя споменине само чукат на вратата. Годините ме върнаха назад, гроба пресен бе покрит с цветя. И днес се моля за душата ти... колко тихо, бързо отлетя... А исках да ни видиш помъдрели, успели в живота млади хора. И с мама двама остарели да се радвате на нашата опора. Но ти отиде си.Години те чакаха напред.Да беше поживял! И днес, след толкова лета пак питам Господи, не ти ли беше жал?!?

Искате да прочетете повече?

Присъединете се към нашата общност, за да получите пълен достъп до всички произведения и функции.

© Ниела Иванова Всички права запазени

Коментари

Коментари

  • Стихотворението съм го писала точно преди 10 години, била съм на 15..Дълго се чудих дали да го публикувам, не сбърках.Оценката говори, че хората ,прочели го, са на по-горно стъпало чувствителност.
  • Вжидам доста положителни оценки по стихотворението.Трудно е да се даде коментар,защотото наистина се усеща болката,и това не е просто стих,а нещо повече..Едно послание,което никога няма да може да бъде чуто от този,за който е написано.Оценка 6 от мен,но не положителните оценки са важни,защотото те са безсмислени пред смисъла на творението..
  • Стихотворението съм го писала точно преди 10 години, била съм на 15..Дълго се чудих дали да го публикувам, не сбърках.Оценката говори, че хората ,прочели го, са на по-горно стъпало чувствителност.
  • Вжидам доста положителни оценки по стихотворението.Трудно е да се даде коментар,защотото наистина се усеща болката,и това не е просто стих,а нещо повече..Едно послание,което никога няма да може да бъде чуто от този,за който е написано.Оценка 6 от мен,но не положителните оценки са важни,защотото те са безсмислени пред смисъла на творението..